برای هر شرکت کننده، میزان مصرف تنقلات با سس تک نفره مایونز و بدون سس بر اساس تعداد میان وعده های انگشتی که به آنها داده می شد اندازه گیری شد.
یک میان وعده انگشتی که در بشقاب ناتمام مانده بود، نصف میان وعده انگشتی مصرف می شد. برای تعیین اینکه آیا افزودن سس بر مصرف میان وعده انگشتی تأثیر می گذارد یا خیر، یک آزمون t زوجی با افزودن سس در مصرف میان وعده انگشتی انجام شد.
ما همچنین محاسبه کردیم که در جلسه آزمایشی ابتدا چند نفر میان وعده با سس را انتخاب کردند. احتمال اینکه یک میان وعده با یا بدون سس در ابتدا بیشتر انتخاب شود با استفاده از آزمون دو جمله ای با فرضیه دو طرفه محاسبه شد.
آزمایش 2 بر اساس طرح عامل درون موضوعی (با و بدون سس آگاو) با مصرف میان وعده شرکت‌کننده و نوع میان‌وعده که ابتدا به‌عنوان متغیرهای وابسته انتخاب شد، بود.
چهارده شرکت کننده که مبتلا به دمانس تشخیص داده شده بودند، با سنین 73 تا 93 سال برای این مطالعه انتخاب شدند. نمرات شرکت کنندگان از 0 تا 24 متغیر بود.
شرکت کنندگان از 15.1 کیلوگرم بر متر مربع تا 22.0 کیلوگرم بر متر مربع با میانگین BMI 19.3 کیلوگرم بر متر مربع بود. همه آنها حداقل یک ماه قبل در آزمایش 1 شرکت کرده بودند.
اسنک انگشتی مورد استفاده در این مطالعه تقریباً مشابه آنچه در آزمایش 1 استفاده شد بود، اما نوع سس متفاوتی داشت (شکل 1B). سس مورد استفاده در این آزمایش شربت آگاو (مایا گلد ارگانیک آگاوه شربت) بود. جزئیات تمام نمونه های غذا در جدول 1 آورده شده است.
تجزیه و تحلیل برای مصرف میان وعده و انتخاب اول مشابه آزمایش 1 بود. به منظور تعیین اینکه آیا نوع سس بر مصرف میان وعده تأثیر می گذارد یا خیر، یک آزمون t زوجی با نوع سس در مصرف میان وعده با استفاده از داده ها انجام شد.
در این آزمایش، 90.5 درصد از شرکت‌کنندگان بیشتر تنقلات با سس می‌خوردند تا بدون سس و 81.0 درصد از آنها به‌طور خودجوش میان‌وعده‌های بدون سس خود را در سس باقی‌مانده فرو می‌کردند و می‌خوردند.
